De Limburger 14-1-17
Wat doet u op een vrije middag in een vreemde stad?
Ik ga dan graag naar een museum.
Zoals laatst toen we in Leeuwarden speelden. We kwamen aan om ’n uur of twee en eerst, zoals altijd, een dutje. Daarna liep ik door de kou naar het Fries Museum voor de tentoonstelling Alma-Tadema. Klassieke verleiding.
Binnen stond een rij. Gelukkig kon ik onder het wachten de levensbeschrijving van de schilder lezen op een muur. In 1836 kwam hij ter wereld in het Friese Dronryp als Lourens Tadema. Maar in 1912 werd de man in de St Paul’s Cathedral in Londen begraven als Sir Lawrence Alma-Tadema. Waarom is zijn naam veranderd? Voordat ik dat kon achterhalen ging de deur open.
Wat een mooie expositie! Tadema kon schilderen met een fotografie-overtreffende precisie. De subtitel Klassieke verleiding is goed gekozen. Je ziet namelijk veel aantrekkelijke mensen, vooral jonge vrouwen, uit de Griekse en Romeinse oudheid in mooie poses, met blijmakend licht en in schitterende decors. Alles klopt tot in het kleinste detail. Opvallend hoe natuurlijk al het stof van die toga’s valt. Vakwerk!
Slenterend door de mooie zalen leerde ik ook iets over die naamsverandering. Dat heeft hij zelf gedaan, in twee etappes. Hoewel zijn familie een jurist in hem zag vertrok Lourens al als zestienjarige om te studeren aan de Antwerpse kunstacademie. In Vlaanderen voegde hij zijn tweede voornaam Alma bij zijn achternaam. Helaas las ik nergens waarom.
Heel interessant vond ik het dat de ontmoeting in 1864 met kunsthandelaar Ernest Gambart zo belangrijk was geweest voor de Tadema’s carrière. Achter een succesvolle artiest staat vaak een slimme handelsman.
‘Zou onze Roermondse Pierre Cuijpers hem gekend hebben? En zo ja was Pierre dan niet een beetje jaloers op zijn Friese tijdgenoot?’, waren vragen die opkwamen. Want Alma-Tadema vertrok naar London, noemde zich Lawrence en werd een wereldster. Hij concentreerde zich op de klassieke oudheid en in 1899 werd hij als grootste schilder van zijn tijd geridderd tot Sir Lawrence.
De tentoonstelling kan ik aanraden. Mocht u willen gaan, dan heeft u tot en met 7 februari de tijd.
Het schilderij dat me nog het meest bijstaat van deze fijne vrije middag in Leeuwarden is klein. Het heet De wijnwinkel. Je ziet een Romeinse wijnhandelaar die, over zijn toog leunend, aan zes mannen uitlegt wat ze zojuist geproefd hebben. Die mannen kijken zó geïnteresseerd, dat ik er nu nog dorst van krijg. Proost!
0 Comments