Geert

De Limburger 7-10-17

Geert Henderickx is dood. Al meer dan een maand. Pas deze week las ik dat en het raakte me. Want ik heb Geert hoog zitten. Ook ben ik hem dank verschuldigd.

Vreemd trouwens dat er niets in deze krant stond. Geen advertentie. Geen In Memoriam. Terwijl Geert, in mijn ogen een top muziekjournalist, uit Grathem kwam.

Vorig jaar hadden we nog contact omdat ik terecht was gekomen op zijn website www.popstukken.nl. ( Die mooie site is nog steeds operationeel. )

We maakten kennis rond 1974. Met onze groep Zimmermann speelde ik toen in De Metro in Heel (ik word nóg moe als ik denk hoe vaak we daar boxen en zelfs Hammond-orgels hebben versjouwd, in en uit die kelder) en tot onze prettige verbazing schreef Geert erover in Muziekkrant Oor.

Dat tijdschrift blijkt helaas geen digitaal archief te hebben en ik weet nu dus niet meer wát hij toen schreef. Maar dát hij over ons schreef, dat hebben we geweten. Kritdju! Opeens werden we gevraagd buiten Limburg. We kregen zelfs een contract om een halfjaar lang iedere maand één donderdagavond te komen spelen in Paradiso, Amsterdam.

Van het een komt het ander. Maar een en ander begon met Geert.

Als ik aan hem terugdenk dan kom ik op drie woorden: bescheiden liefhebber en trouw. Geert musiceerde zelf niet en dat is een bijna opluchtende uitzondering in de popjournalistiek. Hij was gewoon gek van muziek. Daarom wilde hij muzikanten in het spotlicht zetten en vooral zelf buiten beeld blijven. Ik ben nóg trots op het grote interview dat we hadden voor Oor in 1992.

Trouw vond ik hem omdat hij me nooit onheus behandeld heeft. Is dat dan uitzonderlijk? Nou, Geert was gelukkig niet de enige. Maar sinds 1974 heb ik me een paar keer gekwetst gevoeld door Limburgse journalisten. Kijk, van gefundeerd harde kritiek kan ik leren. Maar het doet pijn als een bekende je opeens, volkomen onverwacht, moedwillig afbrandt. De eerste keer ging ik uithuilen bij Toon Hermans. Hoewel Toon natuurlijk divisies hoger speelde, vond ik het een troost dat het hem ook was overkomen. Toon noemde het bewust neersabelen van opkomende provinciegenoten zelfs typisch Limburgs. Maar Geert uit Grathem deed dat niet.

Ik liet mijn vrouw Geert’s foto zien en zij zei meteen: Hij was van dat leuke stel uit Utrecht dat vaker naar onze Cd-presentaties kwam. Geert had dan altijd de fijne gewoonte om een cadeautje te geven. Terwijl ik dit schrijf klinkt zijn laatste presentje: de Cd Nat King Cole, Rare Radio Recordings & Soundies.

Geert, merci!