Dagblad de Limburger 11-2-2017
Waarom gebruiken mensen woorden? Om iets te benoemen zou ik zeggen. Maar het Engels heeft 3.000 verschillende benamingen voor dronkenschap. Drieduizend! Waarom? Een wetenschapper zegt dat al deze woorden nodig zijn om, ik citeer: ‘die situatie een beetje te verhullen.’ Dus Engelsen bedenken nieuwe woorden voor zat zijn omdat ze zich schamen dat ze wéér aangeschoten rondzwalken. That I can understand.
Maar wat betekent het als mensen ergens géén woorden voor nodig hebben? Ik ging daarover denken, nadat ik het Rosenberg Trio had opgenomen. Bij de repetitie vertelde ik dat het stuk in A majeur stond, maar de drie mannen keken elkaar aan, begonnen te lachen en zeiden: Laat maar horen. Dus ik speelde het liedje voor en snel hadden ze het nummer onder de knie. We praatten nog wat na en ze vertelden dat ze dus nooit akkoorden benoemen. Op de vraag of er in de Sinti-taal woorden voor waren antwoorden zij: ‘ Dat valt best tegen.’ Wo! Ik ben gewend dat muzikanten allerlei termen gebruiken om over muziek te communiceren. Eigenlijk was het hele conservatorium zelfs de inwijding in een soort elitaire geheimtaal.
Tot mijn bewonderende verbazing blijken deze zigeuners zonder te kunnen. Zo speelde Stochelo Rosenberg ergens heel mooi een Kruis Elf akkoord. (Voor de geïnteresseerden: C Kruis Elf = C E G Bes D Fis) Toen ik tegen hem zei dat ik die greep daar prachtig vond, moest ik voorspelen waar ik het over had.
Het Rosenberg Trio heeft dus geen theorie nodig. Zij spelen. En hoe! Ik voelde de hechtheid waarmee ze musiceren. Dat is het resultaat van já-ren samenspelen. Stochelo staat als sologitarist natuurlijk in het middelpunt. Terecht, want hij soleert onnavolgbaar indrukwekkend. Een held! Maar de broers Nonnie en Nouche, op de contrabas en de slaggitaar, geven neef Stochelo de werkelijk waanzinnig solide basis van waaruit hij kan schitteren. Zij spelen zó ritmisch dat je geen moment slagwerk mist.
Jaloers ben ik op muzikanten die mij op die manier kunnen meevoeren. Dat zijn er niet veel. Want net zoals het Engels 3000 woorden heeft om dronkenschap te verhullen, zo ken ik gitaristen die strooien met Kruis Elf akkoorden maar mij niet kunnen raken.
Het Rosenberg trio kan dat wel. Mijn conclusie is dat zij muziek zó benijdenswaardig normaal vinden dat ze er geen woorden voor nodig hebben. Die drie mannen maken niet alleen samen muziek, zij zijn muziek.
0 Comments