Een mooi book heb ik gelezen: From the corner of the Oval Office van Beck Dorey-Stein. Zij was een van de stenografen van President Obama. Want, net zoals zijn voorgangers, liet Obama alle contacten met de media, zoals speeches, persconferenties, interviews, zelfs off the record-gesprekken, opnemen en letterlijk uittypen. Als verweer tegen foute citaten. ( Zou Rutte dat ook doen?)
Beck is 26 als ze in 2012 via een sollicitatie, zogenaamd bij een advocatenkantoor, wordt aangenomen op het Witte Huis. In dit boek beschrijft ze haar leven in de daarop volgende vijf jaar.
Laat ik vertellen wat ik Rock & Roll aan dit boek vind. Allereerst de taal. Dorey-Stein formuleert scherp in een super snel 2020 Amerikaans. Zó boeiend dat ik geen enkele zin of passage overgeslagen heb. Maar soms vatte ik ’t niet de eerste keer.
Bij voorbeeld: ze strooit met afkortingen. Nooit praat ze over Obama, maar altijd over POTUS: President Of The United States. De First Lady is dan ook FLOTUS. HRC is Hilary Rodham Clinton.
Weliswaar is er veel Fucking dit en Fucking dat, maar het stoorde me niet. Wel dacht ik: Beck, spreek je ook zo als je moeder erbij is? Dat geeft ook meteen het dubbele van onze heldin aan: ze blijft ondanks alles de netjes opgevoede dochter van een welgesteld gezin, die verbaasd kijkt naar wat er om haar heen allemaal gebeurt en zich zorgen maakt of ze daarbij wel het correcte mantelpakje draagt.
Als ik veel tijd zou hebben zou ik de Nederlandse vertaling willen lezen. Want dat lijkt me een flinke klus geweest te zijn. Alleen die titel al. Dit hebben ze er van gemaakt:
Wanneer kun je beginnen? Als je eerste echte baan bij Obama in de Oval Office is. Tja. Ik vind de Oval Office al erg raar. Waarom niet het Oval Office? Bovendien: het kan aan mij liggen maar zelfs bij de derde lezing van haar sollicitatie zie ik nergens een vraag die je zou kunnen vertalen met Wanneer kun je beginnen? Is over deze titel wellicht een besluit genomen door de Marketing-afdeling?
Het verhaal dat Dorey-Stein vertelt is ook R&R. Ze begint als dat bescheiden meisje dat geen idee heeft wat ze moet doen. Maar na een paar maanden heeft ze haar taak onder de knie. Het is vooral POTUS’ woorden opnemen en uittypen.
Ze wordt echter ook onderdeel van een soort popgroep op wereldtournee. In Air Force One (AF1), het presidentiële vliegtuig, vliegt Obama van hot naar her. Om zich heen heeft hij een heel gevolg met regelneven, speechschrijvers, beveiligers én Beck Dorey-Stein. Net zoals de roadies bij het bandje meestal ruiger leven dan de artiesten, zo let POTUS heel goed op zichzelf terwijl zijn gevolg de bloemetjes buiten zet.
Jee, wat wordt in dit boek veel gezopen. Beck is nogal van de cocktails. Ze drinkt White Russians (Google: Kahlua, wodka en room) en Cape Codders.(Google: wodka met cranberrysap) (Beck, wat zegt Ma hiervan?)
Niet voor niets is het motto van het boek een citaat van Hunter S. Thompson, de man die zijn persoonlijke verslagen van drank- en drugsgelagen Gonzojournalistiek noemde. Thompson beschreef alle middelen die hij gebruikte maar Beck houdt het gelukkig alleen bij veel drank.
Ja, en dan is er natuurlijk haar liefde. Of beter gezegd: het verraad daarvan. Want Beck wordt verliefd op Jason, de iets oudere regerings-roadie hoog in de hiërarchie. Wat een lul! Verliefd schrijft ze hoe zij ruikt dat hij mint-snoepjes heeft gehad. Ik dacht steeds: Kind toch! Dump deze pepermunt-rol. Die zak pakt iedereen die hij krijgen kan en laat je stikken als het hem uitkomt.(Luister naar je Ma!)
Als lezer weet je niet of ze hem wel echt kan loslaten. Zelf als Jason gaat trouwen met een ander laat ze hem tóch nog toe. Ze noemt hem dan wel mooi: My maybe man.
Qua Rock & Roll: in haar boek komt veel muziek voor. Naar speciale renliedjes luistert Beck als ze ’s morgenvroeg gaat joggen. Ze citeert zangers. Met haar vrienden gaat ze naar bandjes kijken. Op haar website staat nu zelfs een leuke playlist van liedjes die in boek voorkomen.
In het voorwoord zegt ze dat ze de namen van personages veranderd heeft. Mocht iemand toch menen zichzelf te herkennen dan adviseert ze hem te luisteren naar het derde nummer van Carly Simon LP No Secrets. Die plaat heb ik gehad. Dat liedje heet: You’re so vain.
Net zoals een goede song geloofwaardig is, zo geloof ik ook Beck. Ik geloof dat ze het prachtig vond om een waardig onderdeeltje te zijn van de machtige Yes we can-machine, ik geloof dat ze het gevoel had dat Obama ertoe deed, ik geloof dat ze knettergek was op die mint-lul Jason, ik geloof haar hoe ze, vlak voordat het voorbij was, met haar Pa, Ma, broer en zus in The Oval Office trots samen met POTUS op de foto gaat, ik geloof haar beschrijving van het laatste optreden van Barack Obama. Zó eindigen tournee’s.
Na de verkiezingen heeft ze nog even onder Trump gewerkt. Maar bij hem houdt ze het snel voor gezien. Tot slot twee observaties uit die laatste werkweken:
– Onder Obama stonden er Chevrolets en Toyota’s op de medewerkers-parkeerplaats bij het Witte Huis. De nieuwe vazallen van Trump arriveren na de verkiezingen in Porsches en Maserati’s.
0 Comments